Bamboebos

Het Arashijama Bamboo Forest staat vandaag op het programma. We gaan met de metro. En dat gaat wonder boven wonder best oké. Geen geblokkerde kaartjes , geen stationsmeester. Gewoon op eigen kracht.We stappen op Nijo station over op de JR line en dan lopen we onder de stralend blauwe lucht naar het bamboebos. De recensies zijn niet allemaal lovend. Het zou klein zijn en erg druk met toeristen.

Nou, de omvang valt ons alleszins mee en ik slaag er toch nog in om foto’s te maken zonder andere bezoekers. Maar eerlijk, ja, het is hier druk. Mag je gewoon niet missen als je in de buurt bent. Volgende keer mijden we de toeristische plaatsen wel maar voor nu dompelen we ons er in onder. En dat voelt heel goed.

We eten een softijsje voor de verkoeling. Matcha smaak voor mij. Lekker man.

We pakken de metro terug en dan gaan de kids alvast naar de kamers. Renate en ik lopen nog even om, langs een echte supermarkt. Vanmorgen kwamen we er langs. Elke dag maken we gebruik van de 7/11, Lawson of Familymart. Deze winkels hebben eigenlijk alleen gereed product. Smoothies, sandwiches, onigiri, broodjes met pudding of broodjes met noodles, kant en klaar maaltijden enzovoort. Geen ingrediënten voor een maaltijd die je zelf bereiden kan. Hopelijk heeft deze dat wel. Niet dat we kunnen koken maar ik ben altijd nieuwsgierig in supermarkten, welk land dan ook.

Een snel rondje leert dat er een paar dingen zijn, zoals kipfilet, wat rundvlees, wat onvermijdelijke vis, groentes, sojasaus en wat fruit maar ook hier domineren de kant en klare producten het aanbod.

We lopen naar de kamer en dan gebeurt iets onvoorstelbaars. Net voor de ingang van het hostel maak ik oogcontact met een bekend gezicht. Ik kijk hem aan en vraag Rene? Hij antwoord bevestigend. Het is Rene Redzepi van NOMA Kopenhagen. Het beste restaurant ter wereld. Ze hebben hier in de herfst een pop-up in het ACE hotel waarmee ze volop aan het voorbereiden zijn. 1000 dollar per couvert, inclusief drank. Stijf uitverkocht!

Ik hang echt even de fanboy uit en vraag of ik een foto mag maken samen met hem. We schudden elkaar de hand. Hij is super relaxed en vraagt waar we vandaan komen. Waar we naartoe gaan en adviseert ons een koffietentje om de hoek. Ik bedank hem uitgebreid. Dit maakt wel mijn dag. Ik heb alles gezien van die gast. Letterlijk een held voor me. Kijktip: “Ants on a shrimp” van Maurice Dekkers. Over hoe hij in 2016 een pop-up deed in Tokyo.

Even bijkomen in de kamer. Ik ben nog steeds flink verkouden en probeer wat te rusten. De vitamine-C shotjes van de Lawson doen nog niet echt hun werk.

In de loop van de middag winkelen we wat en daarna gaan we eten.

En dan volgt er eigenlijk nog een verrassing. Tegenover ons hostel zit Ramen Uroko Kyoto Sanjo Shop. Uit de reviews blijkt dat die gasten het aardig op de rit hebben. Sommigen noemen het de beste Ramen in Kyoto. We moeten even wachten tot er plaats is. 10 minuutjes. Dan stoppen we geld in de menukaartautomaat. Kiezen onze gerechten en bier. In ons geval 5 keer ramen in 2 verschillende verschijningen. En dan nemen we plaats. Maar niet nadat het wisselgeld uit de automaat komt rammelen.

Onze borden gevuld met een heerlijke bouillon, noedels, vlees, groene cress, lenteui, gedroogd kipschaafsel en soja-ei verschijnen al snel op de bar. We zitten net als gisteren op een rijtje. De tafels zijn bezet. Allemaal een gyoza, een dumpling met saus, erbij en met het buikje rond keren we terug naar de kamer.

Morgen een spannende dag. Om 13.00 uur halen we de auto op en dan zijn we aangewezen op de linkerkant van de weg met het stuur aan de linkerkant. Een kleine 300 kilometer naar Takayama staan op het programma. Daar hebben we een huisje voor onszelf en een parkeerplaats. Een beetje ruimte misschien. Want daar zijn ze hier nogal zuinig mee.

Aj mah tied van leev’n hebt.